Help, ik kan niet kiezen!

Ik heb overmorgen een sollicitatiegesprek en ik kan niet kiezen welke job ik moet aannemen! (Als ze mij er een aanbieden, natuurlijk.)

Ik moet terug aan het werk en ik weet niet of ik terug moet naar mijn vorige job of iets anders moet gaan doen!

Ik heb nu een maand een relatie maar ik ben niet zo verliefd, moet ik daar nu bij blijven of niet?

Het gaat niet goed met mijn vader, die ik al 20 jaar niet meer heb gezien, moet ik daar nu terug contact mee opnemen?

Heel veel van mijn cliënten hebben het moeilijk om zo’n keuzes te maken. Ze blokkeren helemaal. Met als gevolg dat ze gewoon niks doen. Ze liggen in hun hoofd te piekeren, afwegingen te maken, lijstjes met voor- en nadelen, en ze komen er niet uit, dus doen ze maar niets. Ze blijven maar twijfelen, en maken zichzelf (en hun omgeving!) helemaal gek.

En dus hopen ze dat ik die keuze voor hen kan maken. Als ze het zelf niet weten, kan ik het misschien voor hen oplossen!

Helaas, ik weet dat ook niet. Ik weet ook niet wat de beste keuze is. Want eigenlijk gaat het daar helemaal niet over. Er is helemaal geen “beste keuze”. En lijstjes met voors en tegens gaan al helemaal niet helpen. Er is een keuze die jij, en alleen jij, mag en kan maken. En we weten niet wat de beste keuze zal zijn, want we kunnen niet in de toekomst kijken. We kunnen alleen maar iets doen waarvan we voelen dat we dat willen, en misschien pakt het goed uit, en misschien ook niet, en dan leren we daarvan.

Eigenlijk hebben we allemaal een innerlijk kompas vanbinnen. Onze emoties en lichamelijke signalen (wat we voelen in ons lichaam) zijn allemaal hulpmiddelen om te bepalen hoe we staan tegenover een bepaalde situatie, en welke richting we uit willen.

Helaas zijn er heel wat moeilijke levenservaringen die veel mensen meemaken, die dat innerlijke kompas stuk maken of ontregelen.

Als kind willen we allemaal graag gezien worden en verbinding houden met onze ouders. Niet graag gezien worden door onze ouders en verlaten worden staat voor een kind gelijk aan doodgaan, zo is het evolutionair bepaald. Dus zullen we als kind alles doen om graag gezien te worden en de hechting met onze verzorgers te behouden.

En soms hebben ouders hun eigen gedacht over wat hun kinderen zouden moeten doen of nastreven (bijvoorbeeld ballet, of veel geld verdienen, of anderen helpen). Of ze hebben veel kritiek, waardoor een kind steeds gaat proberen zich aan te passen, een “beter kind” te worden om kritiek te voorkomen en graag gezien te worden. Of ze leren dat hun stem niet belangrijk is, dat ze moeten zwijgen, of toch zeker niet hun emoties laten zien, want dat is lastig.

En omdat we graag gezien willen worden, leren we om onze innerlijke stem te negeren, en “een goed kind” te worden. We gaan leren luisteren naar externe maatstaven, naar wat onze ouders gelukkig maakt of verwachten, in plaats naar wat we zelf ervaren. En zo wordt perfectionisme geboren...

En als we dan later in ons leven een keuze moeten maken, dan blokkeren we daarop. We hebben niet leren luisteren naar onszelf, en bovendien slaan we totaal in paniek. Ons kinderlijke brein heeft geleerd dat we het zo goed mogelijk moeten doen, want dat we anders niet graag gezien worden / verlaten worden / onze ouders ongelukkig maken. En dat roept een oeroude doodsangst op.

Wat moeten we dus doen als we met zo’n keuzes worden geconfronteerd?

1. Besef dat er geen perfecte keuze bestaat. Er is niet zo iets als “de perfecte partner” of “de perfecte job”.

2. Leer jezelf accepteren. Je mag experimenteren, fouten maken en daaruit leren. Het is maar door ervaring dat we onszelf leren kennen, dat we leren wat we leuk en niet leuk vinden.

3. Leer vertrouwen op je eigen gevoel in plaats van op verwachtingen van anderen en externe maatstaven. Dit kan je doen door oude boodschappen en overtuigingen over jezelf los te laten, en te leren luisteren naar wat je lichaam je vertelt.

We moeten met andere woorden de oude overtuigingen waar we nog last van hebben (ik moet de beste keuze maken, ik moet het goed doen, ik kan niet vertrouwen op mezelf...) loslaten, omdat ze tot het verleden behoren. Het is niet omdat we dat als kind hebben geleerd, dat dat ook zo is! Door die oude overtuigingen los te laten, komt er ruimte voor iets nieuws: een open en nieuwsgierige geest waarmee we onszelf kunnen leren kennen, leren ontdekken wat we zelf willen, en op ontdekking durven gaan in de wereld, zonder angst om het niet goed genoeg te doen.

Heb je hier hulp bij nodig? Meld je via mijn website aan voor een verkennend gesprek, en dan kijken we samen verder.